“Het ACW zit in crisis, het ACW verblijft in een belegerde burcht, het ACW passeert meermaals langs de kassa, het ACW loopt imagoschade op, het ACW… “
… verliest alle hoop?
Uit deze greep aan krantenkoppen van afgelopen week zouden we kunnen afleiden dat alle hoop uit het ACW is weggevloeid, meer zelfs dat er een zeker genoegen bestaat in het toekennen van een status van…
… ‘hopeloosheid’.
De vraag rest ons dan meer dan ooit: “Nemen wij genoegen met deze zogenaamde status van ‘hopeloosheid’?”. Kiezen wij ervoor om zomaar mee te gaan in wat anderen over ons zeggen, mee te gaan in hoe anderen ons omschrijven?
Vandaag bevinden we ons in de Goede Week. “Goede Week?”, hoor ik je denken. Vanuit een meer cynische lezing voelen we niet echt aan dat we ons binnen ACW in een ‘goede’ week bevinden.
Persoonlijk heb ik de toegekende mate aan goedheid van de Goede Week nooit echt ten diepste begrepen, maar daar bestaat zeker wel een goede uitleg voor. Belangrijker is mijn buikgevoel dat vertelt – zelfs als kind al – dat er uit deze week van dramatische gebeurtenissen, namelijk de veroordeling en terechtstelling van Jezus, uiteindelijk toch iets ‘goeds’ is voortgekomen.
Feitelijk was Zijn verrijzenis niet voor iedereen onmiddellijk een ‘happy end’. Velen twijfelden over deze radicale omkering van dood naar leven en hadden meer ‘ruimte, tijd en taal’ nodig om dit te laten bezinken en te geloven.
Het goede van deze Goede Week is dat er met Pasen een kiem van hoop is gelegd, er een omkering heeft plaatsgevonden. Pasen is een uitnodiging om deze kaart te trekken, te kiezen om in deze hoop te geloven en daarvoor ook aan ieder van ons ‘ruimte, tijd en taal’ te geven.
Ik hoop dat Pasen voor jou deze keuze mag zijn, ook voor ons als ACW!
Wim Vandewiele
Algemeen Zingevingscoördinator ACW
